zondag 31 juli 2016

Alle kinderen lusten courgette

Dit bericht is een vervolg op het eerdere 'kinderen lusten alle groentes '. Hierbij vertelde ik dat er veel verschillende manieren zijn om kinderen bij de maaltijd te betrekken en om ze zover te krijgen allerlei  (nieuwe) groentes te gaan waarderen en eten. Natuurlijk ken je vast verschillende van deze tips en pas je ze met jonge kinderen of moeilijke eters regelmatig toe.

Mijn manier is, terug-van-weggeweest: verhalen vertellen!!
Groenteverhalen, wel te verstaan!
En het werkt echt! Bij mijn lieve, kieskeurige kleuter in ieder geval.

Bijkomend voordeel: de sfeer wordt gezelliger aan tafel, want ook de tieners fantaseren mee. Soms met het resultaat dat ik lekker kan dooreten en het verhaal tòch verteld wordt! ;)

Nu is het de tijd van de veelzijdige courgette. Met zeven planten in mijn moestuin heb ik een geweldige opbrengst.  Door zijn neutrale smaak past de courgette nog eens goed in elk gerecht! Dus minstens twee keer per week eten we courgette. Of in taart, soep, bij de pasta, op brood, gegratineerd, geroerbakt of verzin het...... er zit courgette in!
Maar als ik opvang "ik lust geen courgette", dan kàn dat dus niet!

En...... hùp: een verhaal uit mijn mouw geschud!
Vaak begin ik het verhaal ergens en ik weet zelf niet waar het eindigt. In ieder geval eindigt het altijd ergens bij de groente.

Willen jullie het courgetteverhaal?
Het begint bij een toren. En laat ik daar nu net een mooie vakantiefoto van hebben.....
De burcht van Saarburg, Duitsland
"Er was eens een kleermakertje die in een hoge toren aan de rand van het bos woonde.  Veel mensen en dieren wisten hem te vinden, hoewel het niet altijd handig was dat hij zó hoog in een toren werkte en woonde. De toren had namelijk 193 treden en natuurlijk geen lift!  Zelf had hij bedacht dat hij één keer per week al zijn boodschappen deed. Dus alle stof, garen en knopen moest hij dan hebben, maar ook al  z'n verse groenten,  fruit en andere boodschappen, voor zijn weekmenu. Had ik al verteld hoe het kleermakertje heet? Hij heet Joop, maar omdat hij net als beroemde Franse kledingontwerpers wil werken, heeft hij zijn naam veranderd in Joubert  (spreek uit: Zjoebèr)
 En als Joubert alle boodschappen in zijn torenkamer had, bleef hij zeker vier dagen onafgebroken hoog in zijn torentje aan het werk.
Als er klanten kwamen voor een opdracht of om te komen betalen, dan hadden de klanten geen zin om al die 193 treden omhoog te klimmen en na vijf minuten weer af te dalen. 
Daar had Joubert iets op gevonden, hoor. Gewoon vanuit zijn raampje liet hij een mand zakken en daar kon een stuk stof of kleding in of het geld als de klant betaalde.  En dat werkte best goed!
Hoewel...... je had wel wat geduld nodig. Het mandje zakte langzaam aan het touw en het ophalen ging ook niet snel. De klanten wisten dat het zo werkte en vonden het best.
 Ook Joubert was tevreden, alleen hij zou nog wat meer werk aan kunnen. Sommige klanten kwamen niet naar hem toe, omdat ze met maat nemen en kleding passen tóch naar boven moesten komen. En daar werden ze zó moe van..... die 193 treden op en neer!

Op een dag, terwijl Joubert aan het werk is, wordt er beneden geroepen en aan de kleine bel getrokken.  Het is vakman en vriend: Peter de Houter, de timmerman."
Gelach bij ons aan tafel, want papa heet ook Peter........
"Joubert nodigt hem boven uit om samen te eten en bij te praten. Per slot van rekening had hij al weer dagen geen mens gezien!
Als Peter boven aan komt, hijgt hij van het trappen klimmen, hoewel hij een uitstekende conditie heeft. Ondertussen is Joubert de keuken ingegaan.
Hij heeft nog courgette liggen van zijn weekboodschappen en besluit daar een heerlijke maaltijd van te koken. Terwijl de twee vrienden bijpraten en heerlijk aan het eten zijn, vertelt Joubert toch van zijn zorgen: "Er komen geen nieuwe klanten bij en oudere klanten komen soms niet meer terug. Ik woon te hoog!" Terwijl Peter een hap neemt en een mooi, lang courgetteplakje naar binnen laat glijden  (mmmmm, het smelt bijna in zijn keel, zo zacht!) krijgt hij inspiratie.
"Maar Joubert," zo zegt hij, "nu ik deze courgettelinten eet, bedenk ik me dat je een glijbaan nodig hebt. Gewoon eentje vanuit je raampje hier boven en dan naar beneden......." Ondertussen is hij gaan staan en kijkt vanaf boven op het bos neer.


Helemaal naar beneden gaat waarschijnlijk niet lukken, maar een glijbaan tot boven in een grote, toegankelijke boomkruin moet wel gaan.
Joubert wordt enthousiast. Dit zou wel eens dé oplossing kunnen zijn. Als hij immers een glijbaan heeft, spreekt hij met klanten gewoon beneden af en roetsjt hij met de mantel of de jurk naar beneden om daar zijn klant te laten passen. Veel gemakkelijker!
De vrienden spreken af dat Peter aan het werk gaat. Hij laat zich inspireren door die heerlijke courgette die hij heeft gegeten en maakt een hele lange, groene glijbaan. Zacht om te zitten en met opstaande randen voor de veiligheid. Bovenin de kruin van een eik, stopt de glijbaan. Met behulp van de zijtakken klim je dan makkelijk en in een wip naar beneden.
Door de kleur, valt de glijbaan niet op in het bos.

Als de courgette-glijbaan, zoals hij genoemd wordt, eindelijk klaar is, komt iedereen kijken.
Hierdoor krijgt Joubert weer nieuwe klanten die allemaal wel een kleermaker kunnen gebruiken.
En zo is, door het eten van courgette met een timmerman, er een prachtige glijbaan ontstaan.
En elke keer als Joubert eraf roetsjt, denkt hij aan courgette. Hoe lekker deze groente smaakt en hoeveel je met een courgette kan doen!"

En ook bij ons aan tafel blijkt elke keer hoeveel je met courgette kan.........


Tijdens het eten ontstond er spontaan dit verhaal èn mijn lieve kleuter eet nu ook courgette. Al is 't ie groen en ziet hij er elke keer weer iets anders uit.
Als ze bij een nieuw gerecht een blokje courgette van haar bord vist, herinneren we haar aan het kleermakertje in de toren met die lange courgetteglijbaan. "Oh ja," zegt ze dan "ik lust wel courgette!"





En zó is het, als mama lekker vers heeft gekookt!!

zaterdag 30 juli 2016

Pruimen-bessenjam

Ik verenig het goede van twee heerlijke vruchten in een potje, om nog lang de smaak van de eerste zomerweken te kunnen proeven.....
Klinkt poëtisch,  maar ik maakte dus jam!
'Vroeger' keek ik op tegen mensen die jam konden maken. Bijvoorbeeld het meisje in het studentenhuis van mijn broertje.  Hij woonde een tijdje in een villa aan de rand van Rotterdam.  Het was een omgebouwd,  zeker tot de verbeelding sprekend, studentenhuis. En met bijpassende tuin: groot, ruim, met verschillende tuinkamers en verschillende grote, oude fruitbomen. Toen ik een keer op bezoek kwam, was een huisgenootje van m'n broer druk bezig met jam maken.  Wat een hitte in die keuken. Tientallen potjes werden gevuld voor één of andere bazaar voor het goede doel. Knap, vond ik het! Maar zo moeilijk is jam maken eigenlijk helemaal niet. Je moet weten wat je doet en schoon werken. Verder is het simpel! 
Heb je de basisprincipes onder de knie,  dan kun je gaan variëren.  Ik maakte van zwarte bessen en pruimen een heerlijke jam. Wel volgens een recept wat ik ergens vond (en aanpaste)..... maar de goedkeuring van mijn oudste heeft het alvast. En de esthetische goedkeuring van ons allen!
Een bijzondere jam en het recept geef ik hier.

Pruimen-zwartebessenjam 

Ingrediënten:
  • 500 g pruimen, schoongemaakt
  • 150 g zwarte bessen
  • sap van 1 citroen
  • 500 g geleisuiker
  • 40 g geconfijte gembersnippers
Hoe maak ik het klaar:
Maak de vruchten goed schoon, verwijder de pruimpitten (in mijn geval ook alle beurse, lelijke plekjes van de pruimen) en de bessensteeltjes. Doe alle ingrediënten met 50 ml water in een pan. Laat het even weken en breng het dan zachtjes aan de kook.


Wat een prachtige kleuren!
Laat het geheel al roerend 15 minuten koken.
Zorg voor brandschone potten. Ik kook ze altijd voor in sodawater. In deze tijd van het jaar heb ik veel potjes nodig, dus kook ik tegelijk een hele hoeveelheid voor.
Vlak voor gebruik spoel ik ze nog twee keer om met kokend heet water. Eén keer om de sodaresten uit het potje te spoelen en één keer om het potje warm te maken, zodat het glas niet barst als je opeens kokend hete vruchtenmoes erin schenkt.

Door de suiker en het citroensap (zuur) conserveer je voedsel, waardoor het lang houdbaar blijft.
Deze jam is zeker 9 maanden houdbaar.
Heerlijke jam, goedgekeurd en hier te zien op een matze.
Als je wilt lezen wat ik allemaal met jam doe, klik dan hier.
Ook vind je een lekker recept voor scones, die je met jam of marmelade serveert.
Beantwoord gerust nog even de vraag over wat jij allemaal met jam doet en wat jouw favoriete jam is.
Ik hoor het graag!

maandag 18 juli 2016

Mijn Moestuin (28)

Wat was dit een heerlijke, overvolle werkzame tuinwerk! Ik heb zóveel gedaan,  dat ik vast van alles vergeet op te schrijven.....

En ik was zo druk dat ik soms vergat foto's te maken.

In ieder geval begin ik even met een positief plaatje: de pompoenen groeien!! Dit betekent dat de door mij zelf gezaaide pompoenen niet van een hybride ras zijn. Oftewel: ze zijn niet onvruchtbaar. 
Fijn!  
Toen ik in mijn moestuin, in mijn rand met hoogstaand onkruid wat inspecteerde, kwam ik daar mijn kiwi tegen. Aahh..... wat zielig! Helemaal overwoekerd met onkruid, terwijl de kiwiplant zelf zo graag klimt en zich ergens omheen slingert.
Gauw trapte en maaide ik wat onkruid weg. Hij kreeg niet eens meer zonlicht. En voor de wild kronkelende hoofdtak heb ik maar gauw een paaltje gepakt en dat ernaast in de grond geslagen.  Zo..... nu maar weer lekker groeien. Ik verwacht aan het eind van de zomer kleine kiwi's te kunnen oogsten! :) 
Het is echt errug..... ik moest in mijn 'Landleven'  van de maand juni lezen dat het de tijd van de kruisbessen is. Ja, verdraaid! Die heb ik ook nog in mijn tuin staan. Naast de kiwiplant,  eveneens overwoekerd door onkruid. Toen ik de plant in het licht bracht,  bleken er inderdaad kruisbessen aan te zitten. Kleintjes, dat wel! En witte, maar dat is de soort. Jippie! Ik oogstte kruisbessen! Lekker.  Mijn zoon vind de smaak lijken op druiven. Ik denk terug aan de enorm grote moestuin van mijn opa. Bij het vakantie-zomerhuisje, halverwege die tuin, stonden kruisbessenstruiken. Met grote stekels, maar daar tussen plukten we de lekkere vruchten.Wat het ook goed doet in mijn moestuin zijn de Afrikaantjes. Ik zit te wachten op de dag dat deze plantjes met hun vrolijke oranjerode  bloemetjes een andere naam krijgen. Ik bedoel, zeg nu zelf, Afrikaantjes klinkt behoorlijk racistisch! Maar goed..... Ze bloeien uitbundig in mijn moestuin. Ik heb ze niet voor de sier gezaaid, want bloemen horen voor mij eigenlijk niet in een moestuin! Nee, Afrikaantjes verspreiden een typische geur waardoor aaltjes (kleine wormpjes) afgeschrikt worden en niet in de wortels en aardappelen gaan zitten.
En nu de schooltuintjes echt beëindigd zijn, heb ik heel veel bloemblaadjes van van  de achtergebleven goudsbloemen geoogst. Er staan nog zeker vier rijen dik goudsbloemen, overgebleven van de kinderen hun tuintjes.  Leuk voor een boeketje in een vaasje, maar deze keer had ik alleen bloemblaadjes nodig. Ik laat ze, zoals je op de foto ziet, drogen in de vensterbank. Gedroogd kun je ze  heel lang bewaren. Ik maak er eerst een maceraat van in olie (wat een jaar lang houdbaar is) en vervolgens maak ik er calendulazalf van. De officiële naam van goudsbloem is: Calendula Officinalis, vandaar!
Ik heb ook de aardappels uit mijn moestuin geoogst.  Met een beduidend mindere opbrengst als uit mijn wijktuin.  Apart: zelfde weersomstandigheden maar toch heel anders qua opbrengst.  Okay: misschien iets later in de grond gedaan. En ik heb verschillende rassen geprobeerd. .... waaronder bio aardappels uit de winkel die uitlopers kregen. Maar evengoed nog wel zo'n kilo of veertig.  Ruwe schatting want ik had geen tijd meer om te wegen. ... 
Op de foto zie je hier trouwens wel goed de lenticellen van de aardappel (zie mijn vorige moestuin blog )

Ook heb ik naast de sjalotten,  alle uien geoogst: witte, rode en de gewone gele. 
Ik had ze in beide tuinen staan. Bijzonder is het verschil in grootte van de sjalotten. Deze keer wint mijn moestuin het wat betreft de grootte van de sjalotten.  Wat een kanjers! Ik heb ze in bossen te drogen gehangen onder een afdakje. Wat een landelijk plaatje! 

Ik heb alle tuinbonen geoogst.  Ze groeiden goed en met het net er overheen kwamen de vogels er gelukkig niet meer bij.  Ook in verband met de vakantie heb ik ze allemaal in één keer uit de tuin gehaald. Dat was toch nog een kruiwagen vol, zeg!!
Thuis kwam natuurlijk de klus om ze klaar te maken om te bewaren.  Eigenlijk wil ik dit jaar nog eens proberen goed te wecken. En ik weet...... ook zonder weckketel is dit te doen. De tuinbonen lenen zich er ook best voor,  maar vanwege tijdgebrek koos ik deze keer voor diepvriezen. Ik had zo'n anderhalve kilo gedopte tuinbonen. Ik blancheerde ze in porties van 300 gram en vroor ze daarna snel in. Om half twaalf 's avonds was ik klaar. Lekker een voorraadje!

Waar ik geen foto's van heb gemaakt is het vele wiedwerk. 
Maar wat is mijn tuin daarvan opgeknapt!!
Het lukte al aardig met het oogsten van de aardappels en uien. Niet alleen de groentes uit de grond,  maar ook gelijk het onkruid eruit en even omwoelen. Ik heb opeens hele zwarte lappen. ....
En ik wiedde tussen de worteltjes en de stamsperziebonen. Krijgen ze eindelijk weer wat licht en lucht!  En zie ik ze ook weer staan.

Hoewel ik nog allerhande plantjes had staan die nodig de grond in moesten.  Daar was ik steeds niet aan toegekomen, hoewel het ook een kwestie was van ruimtegebrek.  Dus ik plantte:
Maïs  (veel te laat gezaaid, hoop dat het nog wat wordt. .... op de plek waar ik eigenlijk nog wat wortels zoals pastinaak wilde zaaien.....)
Boerenkool  (op de leeggekomen plek van de uien)
Palmkool  (een soort boerenkool, maar dan anders)
Prei (op de vrijgekomen plek van de tuinbonen)
Spruitkool (tussen de stokbonen en naast de boerenkool nog wat... )
Broccoli 
Chinese Kool (beetje uitgedroogd, hoop dat ik ze terugvindt )
Als het goed is, zijn dit allemaal groentes die ik kan oogsten als de zomer op z'n retour is.
Moet het wel goed aanslaan, natuurlijk!  In elk plantgat strooi ik wat biologische koemestkorreltjes en daarna giet ik het vol water! Even aandrukken en dan nog een keer een klein beetje water geven.
En dan het groeien...... dat heb ik zelf niet in de hand. Wel het wieden en water geven. ..... dat is mijn volgende klus!
Op de plek waar de aardappels hebben gestaan,  plant ik niets nieuws. Aardappelen zijn een intensief gewas en dat put de bodem behoorlijk uit. De bodem moet hier echt van herstellen, rust krijgen en extra voedingsstoffen opdoen. Dit is ook de reden dat aardappelen pas na vier jaar weer op hetzelfde stukje grond geplant mogen worden. 

De gekregen en geënte  appelbomen gingen ook eindelijk de grond in. Zonder tuinplan  wist ik niet goed waar ik ze wilde hebben,  maar ja..... Ze moeten toch ergens staan!
Met mijn tientallen tomatenplanten ,  die toevallig allemaal opgekomen waren, ook die van de Albert Heijn moestuintjes, is het slechter afgelopen. Sommigen zijn gewoon verdroogd of verpieterd in hun te kleine potje. Ahhh..... ik kon er geen plek voor verzinnen.  Er staan er enkele op het balkon, een paar in mijn ene kas, een paar in mijn andere kas. En toen wist ik het niet meer! Buiten is niet zo'n goede plek met (veel) regen. Dan rotten de tomaten zeker weg en bovendien had ik buiten ook geen plek. 
Wel zonde, want ik verlang wel naar een gigantische tomatenoogst  zodat ik er niet alleen pastasaus,  ketchup, soep en chutney van kan wecken, maar de tomaatjes ook kan drogen (zoals vorig jaar!) En er zijn nog veel meer ideeën ......
Ruimtegebrek dus...... 

Mijn kinderen hebben me overigens hun eerste vakantie  week goed geholpen.  Ja, het moest ook wel,  anders redde ik het niet. Nu maar hopen dat ze met mijn  (zachte) dwang er geen trauma aan overhouden voor een moestuin. Ik herken hiervan wel iets in mijn eigen leven, maar het is uiteindelijk bij mij allemaal goed gekomen. Wat ze in ieder geval mogen leren is dat gezond eten op je bord, inspanning en werk kost. Naast de praktische kennis die ze opdoen over  oogsten, wieden, stutten, planten, bemesten en water geven. Kan altijd nog eens van pas komen. 

En het verwerken van de oogst zoals het opeten van een pruimentaart, zwarte bessen brood en alle andere heerlijke gerechten die ik voor ze kook, is beslist geen straf!
Ter afwisseling konden ze dan weer even trampoline springen,  ook met buurkinderen erbij!
Ach, misschien heb ik er toch niet veel schade mee berokkend bij mijn lieve bloedjes van kinderen.

Per slot van rekening lonkt daarna de vakantie. Ja, soms doe je dingen die je beter  niet kunt doen. Zoals in de zomer weggaan. Mijn blog jes zullen hierdoor wat minder regelmatig verschijnen, dan weet jè dat! :)  

Hier hangen mijn uien en sjalotten goed!

vrijdag 15 juli 2016

Courgette taart met bulghur, feta en munt

Mjammie! Dit is ècht een onweerstaanbaar heerlijke, hartige taart!  Echt zo'n allerlekkerst lievelingsgerecht van me, met fantastische smaken. Neem alle ingrediënten afzonderlijk en ik ben er al dol op!
Het geweldige van deze hartige taart is, dat het een rijk gevulde, hoge taart is. Hij zakt niet in, tijdens of na het bakken. Het is echt geschikt als hoofdgerecht voor wel zes personen!
Natuurlijk misstaat hij ook niet op een mooi buffet. Of gebruik deze taart lauw bij een fantastische picknick!
Het enige nadeel is, dat dit een behoorlijk bewerkelijk recept is, wat zeker anderhalf uur duurt voor het op je bord ligt. Veel te lang voor op een doordeweekse dag..... maar ja: ik maakte hem toch maar klaar. Deze onweerstaanbaar heerlijke, hartige taart!
Deze keer zelfs met zes ingrediënten uit eigen 'tuin'!

Courgettetaart met bulghur, feta en munt


Ingrediënten:
  • 8 plakjes bladerdeeg (of 375 g vers bladerdeeg)
  • 200 g bulghur
  • olijfolie
  • 2 courgettes
  • 1 ui
  • 2 teentjes knoflook
  • 4 eieren
  • 200 g snijbiet (of spinazie)
  • 75 g feta
  • 50 g geraspte, belegen kaas
  • 2 el munt
  • 1 kleine chilipeper
  • 1 citroen
  • 4 el biologische, volle yoghurt
  • 1 dl sojaroom
  • versgemalen zeezout
  • versgemalen peper
Hoe maak ik het klaar:
Verwarm de oven voor op 180 graden. Laat het bladerdeeg ontdooien en bekleed hiermee een bakvorm van 28 cm. Wil je een krokante bodem, bak het deeg dan eerst ongeveer 12 minuten in de oven met een 'blind bak vulling'. Voor een blind-bakvulling gebruik je vaak gedroogde bonen, die je niet meer gaat consumeren. Door het gewicht  wat ze uitoefenen op het bladerdeeg, rijst de bodem niet te hoog, terwijl het deeg wel al  knapperig wordt in de oven.
Doe de bulghur (dat zijn gebroken tarwekorrels) in een schaal en overgiet ze met koud water. Laat het een half uur staan. De bulghur zal het water geheel opnemen.
Snijd de courgettes in lengteplakken en grill ze in een grillpan, met wat olie, tot ze mooie bruine streepjes vertonen. Laat de courgetteplakken even uitlekken op keukenpapier.

Maak de ui en knoflkook schoon. Snipper de ui en pers de knoflook uit.  Neem 2 el olie en bak hierin de ui en knoflook glazig.  Rasp de citroen.
Kluts de eieren in een grote kom en meng ze met de snijbiet, feta, geraspte kaas, munt, chilipeper, citroenrasp, yoghurt en room. Breng het mengsel op smaak met versgemalen zeezout en peper.
Doe de opgezwollen bulghur in de taartvorm, nadat de blindbakvulling verwijderd is.
Leg daarop de gegrilde plakken courgette. Bewaar een paar (mooiste) plakken voor bovenop de taart, voor de topping. Schep het ei-snijbiet mengsel erop en leg als laatste de courgetteplakjes erop.
Bak de taart zo'n 35 minuten in de oven.

Even wachten, maar dan heb je ook iets heerlijks!!






















Deze keer uit eigen tuin: de courgette natuurlijk, de ui, de snijbiet, het pepertje, de munt en van mijn kippetjes de eieren!
Heerlijk!
 
 
Eet smakelijk!

woensdag 13 juli 2016

"Rozen & Radijs"

Vorig weekend hadden we een familiereünie in 'Rozen & Radijs'. En wat wás dat een aangename verrassing! 
Ik heb nog niet eerder recensies op mijn blog geplaatst, maar ik begin graag met "Rozen & Radijs".
Je kunt deze biologische rozenkwekerij,  annex lunchroom, Natuurwinkel,  Tropische Tuin en Partycentrum vinden in Burgerveen. Onder de rook van Amsterdam, in de Haarlemmermeer. Burgerveen is een klein dorp en deze locatie was op een buitenweg, onopvallend qua entree.






















Toen we aan kwamen rijden, zag het er dus wat teleurstellend uit. De verrassing was des te groter toen we door de deur de bloemenwinkel annex Natuurwinkel binnenstapten. Het was ruim en groot opgezet, hoewel nog wat kaal. Maar door een brede gang gingen we links, de borden volgend van de reünie. Naarmate we verder  liepen, zag het er steeds warmer, gezelliger en ook spannender uit. Nadat we langs de schildpadden bij de garderobe waren gelopen kwamen we in de grote zaal.
Deze zaal wordt gebruikt voor feesten, recepties, jubilea, vergaderingen, condoleances, high teas, presentaties etc.

De reünie was op zich ook 'spannend', want we werden welkom geheten door verre familieleden uit Canada. Alle conversatie bij de deur ging in het Engels! Later sprak ik een stel uit  Nieuw Zeeland op huwelijksreis, hoewel zij Italiaanse is. Al met al een internationaal gebeuren.
We twijfelden tot het laatst, mede door onze ietwat zieke dochters of we naar deze reünie konden gaan. Maar gelukkig, we zijn gegaan en ik heb er geen spijt van!
Ik wil vooral graag wat schrijven over de verrassende, bijzondere locatie.

De eigenaren van "Rozen & Radijs", een familiebedrijf dat al generaties lang rozen kweekt, vinden het onmogelijk om op de moderne manier te blijven leven en werken. Eigenlijk wil iedereen zo dicht mogelijk bij de natuur leven. Onze huidige manier van leven (geldt voor veel mensen!)  maakt dit heel moeilijk. De Nederlandse land- en tuinbouw is steeds verder van de natuur komen te staan. Er worden allerlei kunstgrepen toegepast om producten zo snel mogelijk in een zo groot mogelijk volume op de markt te brengen. En om seizoensproducten jaarrond te kunnen produceren. Denk aan kunstmest, substraatteelten, mechanisatie en extra stoken. We jagen de natuur op en dat gaat ten koste van de kwaliteit en gezondheid van de producten. Maar ook kritische consumenten zullen deze manier van produceren in de toekomst niet langer accepteren. De kostprijs is zo hoog en het product zo ver afgezakt van het oerproduct dat we alleen nog maar terug kunnen gaan naar het begin.
"Rozen & Radijs" is bezig de overstap te maken naar biologisch-dynamisch telen. Met een holistische visie proberen ze te kijken naar oorzaak en gevolg. Zij werken bijvoorbeeld met natuurlijke voedingsstoffen uit compost. De kassen zijn beschermd tegen elektrische stralingen, er wordt gerevitaliseerd water gebruikt en in de kassen wordt klassieke muziek gedraaid. Rozen pikken net als mensen stralingen uit de omgeving op. Een roos reageert anders op hardrock dan op klassieke muziek. Dat kan je voelen en zien!

Ik kreeg een bosje rozen mee die tien dagen hebben gestaan! Het zijn sterke, gezonde, mooie bloemen! In huis draaide ik geen klassieke muziek, anders hadden ze vast nog langer gestaan.
Misschien moet ik het eens proberen op mijn moestuin..... ;)

De naam "Rozen & Radijs" is nog niet zo lang in zwang en de volgende uitleg zag ik op de website staan:
"Rozen zijn bedoeld om de liefde in huis te brengen en groente en fruit om ons van energie en smaak te voorzien die ons zullen verblijden en helen. "Rozen &  Radijs" wil een verblijf en activiteit bieden waar mensen weer in harmonie diensten tot zich kunnen nemen. De sfeer en harmonie binnen het bedrijf proberen ze naar buiten uit te stralen. Werken aan het goede en alleen energie stoppen in dingen die we wel willen hebben. Het gaat om het pure gevoel, om te doen wat je hart je ingeeft."

Even terug naar de reünie!
We kwamen in een grote  zaal waar genoeg ruimte was om te zitten, staan en vooral praten met elkaar. Hoewel ik van tevoren twijfelde of we naar deze reünie zouden gaan, viel alles mee. Ik klets wel met allerlei mensen, hoor! Of het nu in het Engels is of niet.......

Achter de zaal waar we waren, was een grote kas waarin een 'altijd groene tuin' is aangelegd: de Tropische Tuin.
Wat ziet die er mooi uit. Met het wandelen waan je je in een ander klimaat en werelddeel.
Hier volgen een aantal foto's,  de meesten zijn gemaakt door mijn dochter, die later fotografe wil worden. Als je de foto's mooi vindt, ligt dit aan mijn dochter èn aan de locatie ;)

Een uitnodigend pad......


Langs kunstmatige rotsen en èchte bloemen zoals orchideën, bromelia's, vleesetende planten....



en een bananenboom!


Doorkijkje

Heel veel koi karpers
Spannend pad achter langs......
Bij het maken van trouwfoto's, worden er watervallen aangezet.
Wát een mooie plek voor een fotoshoot!
Spannend doorkijkje!

Een volière
De vleesetende plant, tussen de varens!


Ja, ik houd van mooie tuinen en vooral houd ik van deze filosofie erachter.
Er is erg veel mogelijk bij dit bedrijf.
In de Tropische Tuin kun je trouwen en trouwfoto's laten maken. Allerhande feesten kun je er houden, zoals onze familiereünie.
Het is ook geschikt als vergaderruimte of voor het geven van presentaties. Kinderfeestjes of een high tea behoren ook tot de mogelijkheden. Een biologisch buffet is te boeken......
Wat wil je nog meer?!

Elke dag kun je er terecht voor koffie met huisgemaakt gebak. Je kunt er lunchen. Er vinden af en toe kookworkshops plaats in de "Koffie en Theekas".
In de bloemenwinkel kun je niet alleen  rozen kopen, maar ook boeketten laten maken. Bijvoorbeeld voor bruidswerk of rouwwerk.
En bloemenworkshops worden er gegeven.
Tot slot verkopen ze biologische groenten, fruit en andere bio-producten.


Ik zou zeggen, kijk eens op hun site.  En onder het kopje 'vrienden' staat een verwijzing naar mijn blog. Leuk hè?!
Woon je in de Haarlemmermeer of ben je een keer in de buurt, dan is het een leuk idee om er eens te lunchen of een kopje thee te drinken. En wie weet, shoppen bij
"                                                                                                                                 

                                                                                                                                            "
Alleen de naam is al leuk, toch?!

dinsdag 12 juli 2016

Pruimenchutney




Dit is echt de lekkerste chutney ever! Heerlijk bij een wijntje. Met een stukje brie en een toastje!


Mjumm....

Vorig jaar maakte ik vier kleine potjes: dit jaar dus zéven grote(re) potten.
Iedereen is er hier dol op!
Vandaag maakte ik een eerste potje open. Eigenlijk moeten de smaken wat langer intrekken, maar ik was zo benieuwd. Tegelijk maakte ik de fout om tegen de kids te zeggen dat ik pruimenchutney had. Een gejuich volgde evenals het wegkapen van de helft van de toastjes en de chutney. Werkelijk: het potje is al half leeg!!

Hoe ik aan de pruimen kom?








Natuurlijk van de pruimenboom die op de moestuin staat. Strikt genomen is die niet van mij.
Het is al een hoogbejaarde boom en nog gezaaid of geplant door de vorige bewoonster die nu ook hoogbejaard is.
 Met z'n drieën delen we de (opbrengst van de) boom. Vorig jaar herfst is de boom gesnoeid en ik moet zeggen, hij ziet er beter uit dan eerst, met name de vruchten.
De vogels vinden ze helaas ook lekker,
dus we delen de vruchten met nog meer.
Maar ik snijd lelijke plekjes gewoon weg en gebruik halve pruimen. Zeker in deze chutney, waarvoor ik gewoon een kilo pruimen nodig heb....... Het is even wat schoonmaakwerk, maar het resultaat is zó de moeite waard!!







Pruimenchutney

Ingrediënten:
  • 1 kg pruimen
  • 1 grote appel
  • 400 g rode uien
  • 150 ml druivensap
  • 200 ml balsamicoazijn
  • 1 tl pimentkorrels
  • 2 laurierblaadjes
  • 250 g geleisuiker
  • versgemalen zeezout
  • versgemalen peper


Hoe maak ik het klaar:
Begin met het azijnmengsel te maken. Doe de azijn, de pimentkorrels en de laurierblaadjes in een kleine pan en breng het aan de kook. Laat het op een matig vuur 10 minuten doorkoken, zonder deksel op de pan.
Was ondertussen de pruimen en maak ze schoon. Snijd de pruimen in kleine stukjes. Schil de appel, verwijder het klokhuis en snijd hem in kleine blokjes. Pel de uien en snijd ze in smalle ringen.

Doe de vruchten, uien, druivensap en het azijnmengsel in een pan en breng alles aan de kook. Laat dit tien minuten doorkoken en roer af en toe. Voeg dan de geleisuiker toe. Breng het dan opnieuw aan de kook en laat het drie minuten stevig doorkoken, onder voortdurend roeren.
Voeg zeezout en versgemalen peper toe. Zorg voor goed uitgekookte, schone potten. Spoel ze vlak voor gebruik nog om met kokend water.
Schenk of schep de hete chutney in de schone potten en zet ze op hun kop weg.


Je proeft heerlijk het zoete (suiker en pruimen) het zure (azijn) en het pittige (uien) van deze chutney.
In mijn eerdere blog over rabarberchutney  lees je nog meer over waar chutneys vandaan komen en andere wetenswaardigheden.



Deze chutney is minstens een half jaar houdbaar.
Maar dat gaan mijn potten niet meemaken......

maandag 11 juli 2016

Mijn moestuin (27)

Eigenlijk was deze week een topweek voor de tuin: redelijk droog, af en toe een buitje, warme(re) temperaturen, dus........ groeizaam weer!
Alleen dat al die regen en dat vocht nog in de grond zit.......  dat is minder.

Schooltuinen
Deze week namen we afscheid van de schooltuintjes. Hier in de regio begint de zomervakantie al.
Vorige week was een gezellige oogstles, deze les was een wat mistroostige oogstles.
Ik zal het uitleggen: echt alles moet uit de tuintjes. Eerst de oogst: de aardappels en de uien, maar daarnaast ook alle goudsbloemen met wortel en al. Ook de viooltjes en afrikaantjes.......  het naambordje en zelfs de stokken die de hoeken van de tuintjes markeren. Wat leeg, wat kaal, gewoon..... mistroostig.

Maar goed, aan alles komt een eind! Dat is nu eenmaal zo. Misschien zie ik een aantal kinderen met hun ouders nog wel eens terug. "Bij ons op de tuin is het namelijk heel vrijblijvend en gemakkelijk. Wil je een keer een seizoen kijken of tuinieren ook wat voor jou is? Dan huur je een stukje grond (bijv. 10 m2) van april t/m oktober voor maar één euro (en vijf cent) per vierkante meter. Je kunt ook makkelijk aan pootgoed komen en op een gezellige tuin ruil je met je buren nog eens een plantje....." Zo maak ik bij de kinderen misschien nog wat los.
Eigenlijk vonden alle kinderen de tuinlessen leuk! En de tijd is omgevlogen!
Tevreden met hun oogst gingen ze een half uur later dan normaal naar school toe.


Ik maakte een klein begin met wat onkruid wieden. Maar ja...... ook andere activiteiten moesten een plek krijgen in de week.

Er viel weer genoeg te oogsten......


Ik oogstte fruit zoals zwarte en rode bessen, pruimen en een paar frambozen (de framboos heb ik niet gesnoeid, dus de oogst levert dit jaar niet veel op!)
En ik oogstte andijvie, tuinbonen, courgette, de laatste ijsbergsla (veel rot door de regen!) en......... aardappels!

Aardappels
Ja, met 100 dagen moeten de vroege aardappels de grond uit!
Omdat ik uit de voorbeeldtuin van de schooltuintjes al aardig mooie aardappelen had oogstte, besloot ik de rest van mijn tuin ook te doen.
Deels zag ik het loof al geel worden en verwelken. Dat is echt een teken dat de plant uitgegroeid is (ook onder de grond dus) en de aardappelen geoogst kunnen worden.
Ik ben een beetje bang voor de aardappelziekte, zeker toen ik op de wijktuin hoorde dat er twee jaar geleden op hetzelfde stuk als waar mijn aardappelplanten nú staan, al aardappels hebben gestaan.
Dat is niet goed voor de grond, minstens vier jaar moet je wachten voordat je de aardappels op hetzelfde stuk grond weer laat groeien. Maar omdat mijn stukje tuin bij de wijktuinen elk jaar wisselt, weet ik ook niet wie waar wat gezet had.......
In ieder geval oogstte ik van mijn wijktuin alle aardappelen, vroeg èn laat, met 107 dagen.
Ik ben nòg heel tevreden met het resultaat.
Door het hoge vochtgehalte in de grond, groeien aardappelen minder goed, of ze rotten snel.
Nou, dat valt bij mij dan wel mee. Maar wat ik echt nog nooit gezien had, is de hoeveelheid naaktslakken. Ze zitten van verveling en ellende zelfs in mijn aardappels. Dat is voor het eerst!
De schade is beperkt, maar het is wel gek!

Ik zag ook veel aardappelen met 'kleine witte puntjes'. Ik noemde het bij de kinderen van de schooltuin al 'jeugdpuistjes' en daar zit een kern van waarheid in. Maar wat zijn het nu precies?
Deze witte puntjes zijn opgezwollen lenticellen. Lenticellen zijn kleine openingen (een soort poriën) in de schil, waar gasuitwisseling plaatsvindt. Bij een jonge aardappel zijn de cellen rondom de lenticellen weinig verkurkt. In erg vochtige grond zwellen de lenticellen gemakkelijk op en worden zó zichtbaar als kleine witte wratjes: wijd open lenticellen. Droogt de knol op, dan drogen ook deze wratjes op en vallen af. Bij volledig volgroeide aardappelen zul je ze ook bijna niet aantreffen.
Geheel onschuldig dus, behalve dat open lenticellen wel een open deur zijn voor schimmels en bacteriën. Er komt later vaak rot voor bij deze aardappelen. Tenzij je ze dus tijdig oogst.

Ik oogstte aardappelen en ik oogstte véél aardappelen!!
Aardappels oogst je met een riek. Dat is een soort grote vork met scherpe tanden.

Het is natuurlijk zaak die tanden niet in de aardappels te steken. Je draait als het ware een hele kluit aardappelen om, waardoor ze bloot komen te liggen en je ze kunt oprapen.

Mijn kinderen hielpen mee en dat ging héél goed. Ze waren aan het schatgraven naar de aardappels en maakten er een wedstrijdje van.


Daarnaast is er ook tijd voor plezier........
De jongste past nog met haar billen in de emmer. Ik denk ik ook wel, maar het verschil bemerk je als je er weer uit wilt komen, hi hi.



Al die emmers samen, werden een bakfiets vol.
Thuis heb ik ze nog eens door mijn handen laten gaan en gesorteerd: krieltjes apart, beschadigde aardappelen apart (want die moet ik als eerste gebruiken!). En ik heb ze gewogen.
Nou, ik kwam uit op zo'n 42 à 43 kilo. En dan te bedenken dat ze biologisch gegroeid zijn. Ik koop altijd biologische aardappelen (!) en in de aanbieding zijn die 1,50 voor een kilo. Tel uit je winst!!!
Ik bespaar nu dus zo'n 63 euro aan boodschappen voor alleen mijn aardappelen!
En dan is dit nog niet alles. Ik heb nu alleen de aardappelen uit de wijktuin geoogst, maar ook in mijn moestuin staan nog drie rijen aardappelen.....

Aardappelen kun je op zich erg lang bewaren, maar wel onder de juiste omstandigheden.
Je hebt speciale aardappelmanden of aardappelbewaarbakken.
Belangrijk is dat de aardappels redelijk koel staan, op een luchtdoorlatende plaats (niet in een plastic bak!) en absoluut niet worden blootgesteld aan daglicht. Want daar komen immers groene (giftige) aardappelen van......
Ik  heb vorig jaar een grote, rieten mand met deksel, gekocht bij een tweede handswinkel. Ideaal voor mijn aardappels. Maar eigenlijk zou deze mand in mijn kelder moeten staan. Hij staat nu in de schuur omdat de kelder te vol is.
Trouwens, deze mand is ook helemaal niet groot genoeg. Daar kan max. 20 kilo in..... dus ik moet nog op zoek naar een tweede mand.

In ieder geval verwacht ik weer zeker tot en met februari aardappels van eigen oogst te kunnen eten.
En voor de kids is het ook leuk om te weten dat als we twisters of frietjes bakken, dit mede dankzij hun inspanningen is!


Nog een paar plaatjes van mijn kas. Die staat er prachtig bij.

De komkommers lijken wel harder te groeien, nu ze netjes opgebonden staan.
Het wordt alweer bijna een doolhof.....
Zou ik dit jaar een echte aubergine vanuit deze mooie paarse bloemetjes kunnen gaan zien groeien?
Tot nog toe is me dat niet gelukt (meestal verkopen ze bij tuincentra geënte planten......) maar deze heb ik zelf gezaaid.
En dit jaar is wel het laatste jaar dat ik het probeer!

Ik hoop volgende week weer veel te doen.......
maar nu neem ik even mijn rust!

zondag 10 juli 2016

Gepekelde wijnbladeren

Iedereen eet wel eens druiven, maar weet je dat je ook de druivenbladeren kunt eten?
Al jaren leg ik druiven- of wijnbladeren in, tijdens de zomer. Dit doe ik in het zout. Zout is een goed conserveermiddel en een heel oude, beproefde methode om voedsel lang te bewaren.
Al in de tijd van de Bijbel wordt er gesproken over druiven- of wijnbladeren die in Israël (en andere Midden Oosterse landen) zouden worden gegeten. Net als vijgenbladeren trouwens.























Dit weekend moest ik hoognodig mijn drie druivenplanten snoeien. Grote uitlopers woekerden
 langs de muur en probeerden zich vast te grijpen aan het hek van het kippenhok. 
Ik vergeet meestal een vóór-foto te maken, dus dit is alleen de ná-foto. De druif al netjes gesnoeid.......

Druiven zijn sowieso snelgroeiende planten die echt in toom moeten worden gehouden, 
wil je überhaupt  nog druiven van enige maat  kunnen oogsten. Òf de groeisapstromen gaan naar 
de takken en bladeren,  òf ze gaan naar de vruchten. Dat principe gaat voor alle planten en bomen op.
En dit is het 'snoeiafval'  wat dus ècht geen afval is!!
Ik zocht de grote en mooiste bladeren uit.
Niet déze dus, met bruine vlekken of met vogelpoep erop.
Nu zie ik een soort aantasting van de bladeren van mijn druif, dus ik ga eens uitzoeken of
 dat geen ziekte is. Maar dat kan voorlopig geen kwaad, dus ik zocht de mooiste bladeren uit
 om te gebruiken.

En deze bladeren ga ik inleggen in pekelwater.

Hoe dat in zijn werk gaat?
Niet zo moeilijk, hoor!

Gepekelde wijnbladeren

Ingrediënten:

  • verse druivenbladeren, een veelvoud van 20
  • 125 g zeezout
  • 125 g Himalaya steenzout (of pekelzout)
  • touw (ik gebruikte bakers twine)
Hoe ga ik te werk:
Zoek mooie, gave bladeren uit, aan het begin van de zomer. Knip de steeltjes af. Maak bundeltjes van 20 stuks. Zet een pan met 2,5 liter water op het vuur en breng het met het zeezout aan de kook.





















Was de bladeren en maak rolletjes  door de zijkanten naar binnen te vouwen en vervolgens vanaf het steeltje naar boven te rollen. Zorg dat de glimmende kant buiten zit.
























Bind er een touwtje omheen. Laat de bundeltjes in het kokende, zoute water glijden........


Blancheer ze drie minuten.
Laat vervolgens uitlekken


Maak ondertussen pekelwater en zorg voor schone, gesteriliseerde pot(ten).
Zorg voor Himalayazout, dit wordt ook wel bergzout of steenzout genoemd en is vaak roze van kleur.
Neem 600 ml water en los daarin 125 g steenzout op. Breng dit even aan de kook.
Doe de bundeltjes in de pot en overgiet ze met het pekelwater.
Een pot met weckring heeft de voorkeur, want het zout gaat in het schroefdraad 
van metalen dekseltjes zitten.
Sluit de potten goed af. De druivenbladeren zijn zo minstens een jaar houdbaar.
Spoel de bundeltjes voor gebruik goed af onder stromend water.

Gepekelde wijnbladeren kun je gebruiken om te vullen. Je kunt er mezze (een soort borrelhapje) 
van maken, door ze te vullen met zachte kaas, je kunt ze vullen met een rijstmengsel.
Ik maak er meestal dolma's van. Klik voor het  recept.






Vind je dit een leuk idee en wil je het zelf wel eens proberen maar heb je geen druivenplant in je tuin, kijk eens rond in je buurt! Grote kans dat je in andermans tuin wèl een druif ziet staan, 
klimmend langs een muur of schutting.  Nu weten in ons land (nog) niet veel mensen dat je
 druiven- of wijnbladeren kunt consumeren...... Dus wat let je om eens aan te bellen en 
vragen of je mag helpen snoeien..... ;)
 
En als dat onverhoopt niet lukt: tegenwoordig koop je druivenbladeren ook in het exotisch gangpad
 van de rijk gesorteerde super. Maar ja, of er dan geen E-nummers aan toegevoegd zijn......

Give it a chance!